Шта бива на делу пута,
где прогнана врелина
нескладом залута?
Чаша у руци задрхти,
осмех трајно избледи?
Око пламен не наточи.
Шта оном дану рећи,
што на прагу ноћи
нетрагом бежи?
Питању, што одговор
у заблуди тражи?
Играју се дани,
несмирај буде.
Све што бива,
једном и не буде.
Нека ми не говоре,
нека ми не суде.
Само да ми пролећне зорe,
још једном заруде.