Понирем у замах
ноћи велеграда.
Узавреле реке
бескрајних каскада,
безимених лица
згуснутих у збрку,
затечене игре
осветљеног града.
Урањам у сито
утопљена врела,
вијугаво,
вито,
топло,
бајковито.
Омамљених чула!
Што до сада нисам,
приуштила себи
нигде, осим овде.
Разиграног била,
орошена чела.
Чак и да сам хтела.
Никад, као сада.
У топлом повечерју
узаврелог града.