Лепота и крхкост живота,
понекад, одузимају ми дах.
Плашим се да због тога,
у трену откровења,
не променим устаљену
способност живљења.
У будности затечен сан,
пребира зрнца охрабрења,
по спутаној матици судбине.
Устаљени тонови,
на лествици промене,
ретко варирају.
Недостаје довољно смелости.
Устаљени токови. Колотечина.
Како би, даље без ње?
Иако смо, у суштини,
само робови навика.
Марина Тот
Песма написана 03.05.2010. године