Сиђи са плавог хоризонта
и разапни широка једра
над слаповима живота.
Не скрећи са пута,
измиче ти сваки минут.
Не постоји наредни пут.
Неизвесност вреба,
ходницима недодира лута.
У раскораку могућности и хтења,
ветрометина живљења,
исхитрене кораке гута.
Неминовност постојања,
с времена на време нанесе
и по које зрно среће.
Лагано, али сигурно,
точак судбине сваког понесе.
Неизбежне токове покреће.
Пространству без граница,
оквире намеће.
Не брини због тога,
није то ништа.
И онако ћеш расути
трагове по реци
на пропутовању
до свог одредишта.
У несебичном давању,
трагови постају нови почеци.
Незасити токови ће
нову енергију упити.
Ништа се не запоставља.
На послетку, део себе,
се оставља.
Нека потече.
Од изворишта ка ушћу се креће.