Не иди!
Сачекај ме!
Можда те капи кише подсете
на нешто што је живело,
постојало и замрло
наметнуто, насилно.
Исфорсирано!
Сачекај ме овог јутра
нашег поновног сусрета насред кише!
Невешто си прикривен
плаштом ироније
надмоћности успелог човека!
Грешком затеченог усред хода
испод свода свог елегантно
раширеног кишобрана.
Делује као
добро уигран филмски клише
прозиран, јефтин,
малограђанштином индоктриниран
апсолутно неприхватљив,
корумпиран!
Још једна празна фабула.
излизана, искоришћена преамбула!
Заборави!
Увиђам да ниси
толико изузетан и јединствен!
Уосталом, нико није савршен!
Много тога припада
само мојој личној утопији!
Зато
остани загњурен дубоко
у сигурну позицију
свог досегнутог положаја
са којег тешко да
икада можеш бити разоткривен!
Али ко зна?
Нико није остао
за свагда недостижан и прикривен.
19.8.2008. године.
Аутор: Марина Тот