Догоди се, да се се затекнем,
како са неким старим
и по неким новим пријатељем,
замишљену беседу водим.
И чекам.
Крвотоком времена ходим,
пределима нутрине своје.
У жељи да ми се расплете
замршена пређа ткања,
јаловим мислима сатканa.
И заблиста она, јеинствена,
танана нит, која све прожима.
Да узглављем света ме вине.
Чекам да ми промисао,
стаништем душе порине.